Elke woensdagmiddag stap ik (bij droog weer) op het fietsje: richting de Piramide in Bavel. Eén
keer per week roei ik daar “in”, druk ik bank en mag ik een dood insect nadoen. Anders gezegd:
ik doe aan personal training bij Helix, onder begeleiding van Dion. Moet gezegd: ik doe het met
plezier!

Sinds mijn 35e had ik het sporten opgepakt als parttime-werkende moeder van 2 opgroeiende kinderen in een altijd bezig gezin. Ik liep 3 keer per week hard. Ruilde het hardlopen na een paar jaar in voor de werpnummers van de atletiek. Met het hele gezin waren we actief in die atletiek.

Op mijn 41e kwam ik er onverwachts alleen voor te staan met 2 pubers. Langzaam maar zeker bracht ik het niet meer op om tot inspanning te komen voor een stukje ontspanning; de zitbank werd m’n grootste vriend na een dag werken. Ik liep zoetjesaan tegen de 50 en probeerde het hardlopen weer op te pakken. Met Evy in m’n oortjes ging ik de polder in. Maar helaas: elke poging strandde.

De dag voor Kerstmis 2020 stond ik op met hevige pijn in m’n heupgebied. Er was een vermoeden van hernia. Resultaat was dat ik tot mei 2021 niks mocht, niks kon en niks deed. Het herstel schoot ook niks op. Totdat Thijmen me aanspoorde om oefentherapie te gaan doen, omdat hij het vermoeden had dat er eerder sprake was van een onwillig bekken. Twee keer per week ging ik voorzichtig aan de slag. Ik kón zowaar weer iets! Het ging steeds beter, de klachten gingen naar de achtergrond. De vergoeding van
mijn zorgverzekering voor de oefentherapie stopte. Thijmen en Bart zetten net hun PT-gebeuren op. Oefentherapie ging naadloos over in Personal Training. Bij Helix. Met Dion.

Als 55-jarige zag ik mezelf nooit echt in hippe sportoutfit op bootcamp gaan met een doorgewinterde sportschoolbezoeker als trainer. Daar voelde ik mij te degelijk voor en (inmiddels) te
weinig sporter. Ik voelde me niet bepaald sportschoolwaardig genoeg om tussen de Jerommekes met een halterstang in de weer te zijn. Maar als ik de Piramide binnenstap, voelt de sfeer aan als low-profile. Voor elke leeftijd en elk sportniveau is er een programma dat kan worden opgesteld. Ik voel geen gêne als ik aan het inroeien ben, ik voel geen schaamte als ik ga bankdrukken. Het voelt niet alsof het daar allemaal te hoog gegrepen is voor een non-sportief, werkende vrouw van middelbare leeftijd. Ik voel wel
uitdaging. Ik voel me Marie-José van 55 die lekker in de weer is om in shape te blijven en zin te houden in bewegen.

Het voelt fijn om begeleid te worden door trainers die een fysio-achtergrond hebben. Zelf ben ik nog wat voorzichtig wanneer ik weer een pijntje in mijn bekken denk te voelen.
Ik wil er niet wéér een jaartje tussenuit met amper kunnen lopen of staan. Zodra ik een pijntje
meld, wordt er door Dion meteen geschakeld en de oefening bijgesteld. De trainingen met Dion
zijn naast inspannend ook gezellig. We babbelen over lekker eten en over Formule 1. Er wordt gelachen. Alles bij mekaar maakt het dat ik al ruim anderhalf jaar mijn lol in sporten weer teruggevonden heb terwijl mijn instabiele bekken versterkt is.

Ik lever zelfs mijn gekoesterde zaterdagochtend-in-bed-liggen-moment in om bijtijds op te staan, sportkleren aan te trekken, uurtje aan de slag te gaan met gewichten & apparaten om vervolgens met een lekker startgevoel voor het weekend thuis te komen.

Ik had niet gedacht dat ik dat gevoel
en die motivatie nog terug zou vinden.
Marie-José (55)